ไม่ทันรัก

ยังไม่ทันมั่นใจในความรัก
ยังไม่ทันทายทัก...เลยสักครั้ง
ยังไม่ทันฝันใฝ่...ก็ใกล้พัง
หัวใจยังไม่ทันได้คิดไกล

เธอคนนี้ที่ฉันแอบฝันถึง
เธอคนหนึ่งซึ่งฉันแอบหวั่นไหว
เธอคนนั้นไม่ทันเริ่ม...เรื่องราวใด
ก็จบไป...จากใจ ไ ม่ รู้ ตั ว

หัวใจปลิวปล่อยลิ่วลอยละล่อง
หัวใจท่องทวนทบทุกข์ถ้วนทั่ว
หัวใจโง่งมงาย...คล้ายเมามัว
ไ ม่ รู้ ตั ว . . . ว่ า ไ ม่ ทั น ไ ด้ รั ก เ ธ อ

ไม่ทันรัก

ไร้หัวใจ...

หัวใจของฉัน...
อยู่กับใครคนนั้น... ที่จากไปแล้ว
มองไม่เห็น ..ไม่มีวี่แวว
ว่าความรักครั้งที่แล้ว จะ..กลับมา


หัวใจของฉัน...
โปรยหล่นในห้วงฝัน ..นานช้า
ล่องลอยไป กับกาลเวลา
หายไปกับแผ่นฟ้า... ห า ย ไ ป


หัวใจของฉัน...
ไม่รู้เหมือนกัน ..อยู่ที่ไหน
ฉันมีชีวิตอยู่... โดยที่ไม่มีใคร
แล้วเพราะเหตุใด.....
..... ต้ อ ง มี หั ว ใ จ , , ใ ห้ ท ร ม า น ?

ไร้หัวใจ...

เพราะฉัน...ไม่ใช่ของตาย

ผู้ชายมันเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า...
เฮงซวย..เห็นแก่ตัว..งี่เง่านักหนา
นิสัยไม่ดีเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของคั่นเวลา..
ชอบโกหก...ชอบมายา.. ทำร้ายกัน

เพราะเธอคิดว่า...มันก็แค่ความรู้สึก
เพราะว่าเธอไม่เคยสำนึกของคำว่ารักจากฉัน
ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวจะสำคัญอะไรกัน
หากสิ่งที่ทำแบบนั้นฉันไม่รู้คงไม่เป็นไร...

แต่ฉันมันก็ไม่ได้โง่แบบที่เธอคิด..
ขอบอกว่าเธอคิดผิดแบบไม่ต้องสงสัย
เธอก็แค่ผู้ชายคนเดียวเหมือนกัน...ขอบอกไม่สำคัญอะไร
ก็แค่คนไม่มีหัวใจ...ทำไมฉันต้องยอมเจ็บ...เพราะเธอ

เพราะฉัน...ไม่ใช่ของตาย

อยากเป็นคนที่เธอเรียก..แฟน

อยากเป็นคนที่เธอเรียกแฟน
แต่ช่างช้ำสุดแสนเพราะเธอมอบให้คนนั้น
คนที่เธอรักศรัทธาและเธอช่างผูกพันธ์
ฉันก็แค่คิดเพ้อฝันกลางวัน ลม ลม

อยากเป็นคนที่เธอเรียก..แฟน

นี่นะหรือ...ความรัก

นึกอยากรัก...ก็ตามตื้อ
ไม่ยอมปล่อยมือ...เมื่อยังไม่ได้
พอตกหลุมรัก...ของเธอ...อย่างที่ตั้งใจ
ก็คิดผลักไส...ให้ไกลหูไกลตา

นี่นะหรือ...ความรัก
ที่เธอพูดนัก...พูดหนา
มันช่างแหลกง่ายเหลือเกิน...เข้าตำรา
ไม่มีใครรักใคร...มากไปกว่า...รักตัว...ของตัวเอง

นี่นะหรือ...ความรัก

ทางเก่า ที่เขาลืม

ทุกครั้งที่แวะเวียนผ่านมา
กี่ครั้งที่น้ำตา  ...เฝ้ารินไหล
ภาพความทรงจำ เก่า ๆ ตอกย้ำอยู่ข้างใน
นานแค่ไหน  ...ที่หัวใจยังจดจำ

ร้านกาแฟร้านเก่า
ร้อยเรื่องเล่า ...ฉายเวียนซ้ำ
นึกถึงทีไร เหมือนความทรงจำครั้งเก่าเฝ้าตอกย้ำ
เจ็บ ...แต่หัวใจยังจำ ... อยู่ร่ำไป

ทางสายเก่า ...ที่เขาลืม
คนอยู่ต้องกล้ำกลืน  อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ร้านอาหาร .. หนทางนี้  ..ผ่านมาทีไร
สุดปวดร้าว  ทางเก่าของหัวใจ .. อยากลืมเลือน

ทางเก่า ที่เขาลืม

วันนี้ปีที่แล้ว

วันนี้เมื่อปีก่อน
กลับมาย้อนตรองดูใหม่
รอยรักรอยอาลัย
ล้ ว น ต้ อ ง ใ ช้ ก า ล เ ว ล า


รอยรักในอดีต
แทบปลิดชีพครั้งผ่านมา
ฝากไว้คราบน้ำตา
รั ก โ ร ย ร า ไ ร้ ตั้ ง ใ จ

วันนี้ปีที่แล้ว

แค่ ทางผ่าน

เส้นทางผ่านแสนชอกช้ำระกำเหลือ
ใครเขาเงื่อเงยหน้าให้มองเห็น
อยู่แค่เอื้อมเหมือนอยู่ไกลกว่าที่เป็น
ยืนเด่นเด่นแต่เขาไม่สนใจ

พอเธอเศร้าก็เข้ามาไม่ฉันแก้
ให้คอยแหย่หยอกเย้าจนแจ่มใส
พอหายเหงาก็ทำเมินไม่สนใจ
มาให้อยากแล้วจากไปซะงั้นเลย
 

แค่ ทางผ่าน

ฝันดีนะ

ฝันดีนะคนไกล สายลมหวิว วูบไหว
คือความห่วงใยของฉันให้เธอฝันดี
หากเธอเหงาแหงนมองดาวบนท้องฟ้าสิ
นับดวงดาวทั้งหมดที่มีขอกล่อมคนดีเข้านอน

หากเธอหนาว ร้าวใจ  และไหวหวั่น
ฉันจะปลอบขวัญ ด้วยจันทร์ที่ส่องแสง
หากเธอเหนื่อย ท้อใจไร้เรี่ยวแรง
ฉันจะเป็นแสงส่องใจ ให้ก้าวเดิน

นอนนะคนดีเพื่อพรุ่งนี้จะได้สดใส
จะวันนี้หรือวันไหนเธอจะปลอดภัยและฝันดี
ฉันจะเคียงข้างเธอไปในทุกๆที
และจะมีเธอคนดีทุกวินาทีของลมหายใจ

เชื่อฉันสิวันพรุ่งนี้เธอจะต้องทำได้ดีอย่างแน่นอน
เพราะฉันอ้อนวอนสวดมนต์ก่อนนอนเพื่อเธอ
เธอจะได้เจอแต่สิ่งดีดี เพราะฉันคนนี้จะส่งใจให้
ฝันดีนะ คนดีของหัวใจ ฉันจะอยู่ใกล้ๆ ในซอกใจของเธอ
 

ฝันดีนะ
“ เพียงฝุ่น“

โครมครืน คลิ่นรัก ยังทักหาด

ธาราไหลอาบแก้ม
น้ำตกแซมแทรกสาดสาย
เจ็บร้าวยินข่าวร้าย
สิ้นสหายสายสัมพันธ์

จันทร์ดับลับลาโลก
ลมพัดโศกสู่ใจฉัน
เพียงช่วงชีวิตสั้น
พอผูกพันธ์ก็อำลา

คลื่นทักประทับหาด
ต่อนี้ขาดคนคุ้นตา
ฟ้าสวยน้ำใสหนา
ก็ไร้ค่าหาใดคืน

โครมครืน คลิ่นรัก ยังทักหาด

การเดินทางของความต่าง

สักวัน ...ในหนทางข้างหน้า
หากพรมลิขิตให้สองเรามา  พบกันอีกครั้ง
ตามรายทางที่ก้าวเดินเจอะเจออะไรบ้างพร้อมจะฟัง
พร้อมแชร์ความฝันกันอีกครั้ง...ที่พบมี

ฉันเจอะเจออะไรมามายมาย
เหล่าสหายแปลกหน้าแต่กลับคุ้นเคยกันดี
เด็กน้อย เติบใหญ่  กลายเป็นดั่งฉันท์มิตรที่ฉันมี
ส่วนดอกไม้นี้แม้ร่วงราไป  แต่ยังเบ่งบานในหัวใจเรื่อยมา

หัวใจผูกติดไว้ที่ปลายไว้
คงไม่ร่วงหล่นมา หากไม่แดดิ้นสิ้นซึ่งศรัทธา
มีดวงตะวันส่องแสงอำไพ  ครั้งคราวยามเมื่อยล้า
มีน้ำจากฟ้า  ชโลมรินหัวใจให้ก้าวต่อไปในหนทาง

ดอกไม้ที่สวน 
ยังอบอวนด้วยกลิ่นหอมสะพรั่งเมื่อตะวันสาง
ยังเก็บร้อยถ้วยภาษาเผื่อใครที่กำลังเดินทาง
ศรัทธารักแม้เบาจาง  แต่ยังคงไว้ที่หัวใจดวงนี้

แล้วเธอล่ะมีประการณ์อะไรบ้าง
ในรายทางแบ่งปันความฝันให้กันบ้างนะคนดี
เล่าให้ฟังบ้างอยากรับฟังเมื่อครั้งเก่าเราเคยมี
เพื่อนคนนี้พร้อมรับฟัง .. ทุกอย่างที่เธอพบประสพมา

การเดินทางของความต่าง

เผื่อ..พรุ่งนี้

ชีวิตที่เหลือ ๆ
ฉันจะเผื่อไว้พรุ่งนี้
จะบอกรักเธอนะคนดี
ก่อนที่  จะไม่มี “โอกาส” ของหัวใจ

วันพรุ่งนี้ถ้าผ่านมาหา
ไม่เห็นหน้าค่าตาว่าหลบหายไปไหน
เพราะฉันไม่รู้  กับระยะทางข้างหน้าไง
ถึงบอกเธอไว้  ฉัน “อาจจะ”ไปในวันพรุ่งนี้

จะบอกลา  เธอ  ในทุก ๆวัน
กับชีวิตที่แสนสั้น  ฉันจะมีได้แค่เธอนะคนดี
เหมือนรู้ในตัวตน  ว่าจะทนอยู่นานไหมกับโลกใบนี้
ก่อนที่จะปิดตาลงที  จุมพิตฉันสักครั้งนะคนดี  ก่อนจะไป

หากชีวิตที่เหลือ ๆ  ให้คิด “เผื่อ” อะไรไว้บ้าง
ความลำบาก ..อ้างว้าง  จะอยู่อย่างไร
รู้สึกเหงา .. เคว้งคว้าง .. จะอยู่ ณ ที่ไดหนไหน
คนเคยปลอบในอ้อมกอดไว้  ...ก็คงไม่มี

  ณ  วันนี้ที่ฉันยังอยู่ตรงหน้า
กับเวลา  .. ที่แสนสั้นของสองเราต่อจากนี้
จะดูแลเธอให้ดีที่สุด  ...ทุกลมหายใจที่มี
ให้ทุกนาทีที่เหลือมี ...ให้รู้ไว้ ....
ฉันจะอยู่เพื่อเธอ

เผื่อ..พรุ่งนี้

ขอจันทร์

 จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า....

ไม่ขอข้าวไม่ขอแกง

ไม่เอาหรอกแหวนทองแดง

แหวนแพงแพงก็ไม่เอา


ขอเพียงแค่ใครสักคน

เพื่อหลุดพ้นจากความเหงา

วอนข้ามฟ้ามาแผ่วเบา

ได้ไหมเล่าเจ้าพระจันทร์
 

ขอจันทร์

เฮยอิง

รับรู้ถึงความรู้สึก

ที่แอบแนบสายลมลึกลึกในทุกสิ่ง

จากปลายฝากฝั่งฟ้า. .ที่แสงสุริยามาประวิง

กับสายลมที่ไม่หยุดนิ่งและรุ้งงาม

ตอบคำถามทุกความห่างหาย

เฮยอิง ยังอยู่ใกล้รุ้งสายเมื่อไถ่ถาม

ในเศษเสี้ยวหนึ่งที่หวานซึ้งของโมงยาม

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม. . .เราคิดถึงกัน

ฉันยังเป็นดอกไม้ที่ปลายฟ้า

อาจเลือนลางจางตาแต่ว่าไม่ใช่ฝัน

เป็นสิ่งมีชีวิตเล็กเล็ก. .เหมือนเด็กนั่งมองพระจันทร์

และเป็นคนที่มีคืนวันไว้คิดถึงกันตลอดกาล

เฮยอิง

เมื่อที่นี่..มีแต่

เมื่อที่นี่...มีแต่...ความน่าเบื่อ
ก็อย่าเผื่อ...สัมพันธ์...นำมาให้
กองเถอะกอง...ความหวง...ความห่วงใย
อย่าฝืนใจ...ฝืนรัก...พักเถอะลวง

เมื่อที่นี่..มีแต่

เดียวดาย

ช่างเคว้งคว้างเหลือเกินในหัวใจ
ดั่งเรือน้อยล่องลอยไปในทะเล ... แต่ไกลฝั่ง
สายตาละห้อยเหม่อลอย กับวังวนของความหลัง
กับอดีตที่เคยพัง  จะกี่ความเจ็บก็คือต้องทน

ความเดียวดายเกาะกุมขั้วหัวใจ
จนกลายชาไป  ในอีกมุมนึงที่น่าสงน
ตั้งแต่เค้าคนนั้นได้จากไปในหนึ่งคน
ก็มีแต่ความหมองหม่น   ที่ฝากไว้ให้ตราใจ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเหงา
ความปวดร้าวบั่นทอนใจให้หวั่นไหว
ชีวิตที่เหลืออยู่ ช่างรางเลือนแสนห่างไกล
เหมือนชีวิตได้ถูกตายไป  ... ในครั้งนึงของความรัก

เดียวดาย

วันนี้ปีที่แล้ว

วันนี้เมื่อปี่เก่า
ร้อยเรียงเรื่องราวสองเรา ...ยังแน่นตรึงใจ
รักก็ยังมากมีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป
แม้สองหัวใจ  จะแยกทางกันไปแต่ละดวงแด

เคยเป็นหนึ่งเดียวเกลียวใจ
เคยรักหวานใคร่ว่าอาจไม่ผันแปร
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไปอะไรๆ ย่อมไม่แน่
สุดแล้วแต่ .. จะอยู่ทน .. คบได้แค่ไหน

ความเหมาะสมไม่อาจถือเป็นที่ตั้ง
เมื่อสองคนยัง .. ถือสองขั้วแตกต่างกันเกินไป
ปรับ ..หรือเปลี่ยน .. ช่างยากแท้เกินจะแก้ไข
แม้รักมากมาย ... แต่สุดท้ายขอแยกทาง

คนหนึ่งคนกับอีกร้อยเหตุผล
จะรักเพื่อ (ทน ) กันไปก็มีแต่จะกร่อนหมาง
บริสุจน์ในหัวใจ ยอมเปิดทางให้ในหนทาง
แม้ความต่าง ..กั้นกลาง.. ก็ขอละไว้ใน ฐานะที่เข้าใจ

วันนี้ปีที่แล้ว