กลอน วันปีใหม่ 2555

ใช้หัวใจ เรียงร้อย ตัวอักษร
เป็นบทกลอน ต้อนรับ วันปีใหม่
ทุกวรรคตอน ผสาน ความรู้สึกจากใจ
เป็นของขวัญ วันปีใหม่ มอบให้แด่ทุกคน
 

กลอน วันปีใหม่ 2555

ปล่อย

ขอหลบมาทบทวนคืนวันเก่าเก่า

ว่าเป็นแค่เพียงเงา. .หรือเราแค่พร่ำเพ้อ

หวั่นหวั่นไหวไหวในวันที่ได้พบเจอ

ก่อนที่ฉันและเธอจะตกลงเป็นแฟนกัน

เดียวดายทุกครั้งหรือเปล่าเวลาเราอยู่ใกล้

ความรักคือความรักที่มีให้หรือแค่ในความฝัน

เมื่อทางที่โรยดอกไม้เริ่มแห้งตายลงทุกวัน

ก็จึงควรรีบจบความสัมพันธ์เพื่อจากลา

. . .ดีกว่าฝืนต่อไปให้ยิ่งเจ็บ. . .

จนยากเกินจะเก็บความทรงจำในวันหน้า

ขอเก็บเธอที่แสนดีไว้ในนี้ในกล่องกาลเวลา

ให้เธอเป็นเจ้าหญิงในราวฟ้าเพียงทุกครั้งที่หลับตา. .ก็พอ

ปล่อย

อดีตแห่ง"รัก"

ในอดีต...ไม่เคยรู้เรื่องความรัก
ไม่รู้ว่าได้ประจักษ์มันเมื่อไร
แต่ความรักก็เปี่ยมล้นในหัวใจ
ตั้งแต่ที่ฉันได้พบกับเธอ

อดีตแห่ง"รัก"

นี่นะหรือ...ความรัก

นี่น่ะหรือรักเจ้าเฝ้าถนอม
เราออมชอมกันได้ไหมอย่าหลีกหนี
จะลาร้างห่างไปคงไม่ดี
เมื่อใจนี้มิหมดรักกันและกัน

หน้างอเง้าเราก็ง้อด้วยใจภักดิ์
ใช่เล่นรักหลอกลิงให้ไหวหวั่น
ใจทั้งใจมีเพียงเธอไม่เคยปัน
ทั้งนี้นั้นมางอนง้อไม่ท้อใจ

นี่นะหรือ...ความรัก

ดอกไม้จะร่วง

ดอกไม้จะร่วง
งามแสนงาม  เจ้างาม สะพรั่งจิต
พี่เพ่งพิศ เนื้อตัวกาย น้องนางเอ๋ย
ดั่งดอกไม้  แรกแย้มสวย  กลิ่นหอมเชย
ดอกไม้เอย  อย่าหลงเลย รูปกลิ่นไอ

ดอกไม้สวย  ย่อมเชิดชู  คู่เคียงต้น
ใครหมายยล  เด็ดเอื้อมดม  คงจางได้
พี่หวงห่วง  ไม่อยากให้  โรยร่วงไป
ความงามนั้น  จะอยู่ไซร์  หากไร้ดอก

เจ้าน้องนาง  สดับฟัง    พี่สักนิด
ให้ตรองคิด   สิ่งรอบข้าง  ล้วนหลอนหลอก
กายมายา  ใช่เที่ยงแท้  แค่เปลือกนอก
หากสิ้นหวาน  ความขมครอก  พี่บอกไว้

ดอกไม้เอ๋ย  เจ้าจะร่วง  ร่วงตามกาล
ขอเจ้างาม   คู่เคียงต้น   ประดับใบ
อยู่หลอกล่อ  เหล่าแมลง  ให้ฝันใฝ่
ความงามไซร้  ใครก็หมาย  มาอิงเอย

ดอกไม้จะร่วง

หนาวๆๆๆๆ

กรุงเทพฯหนาวคราวนี้มีให้เห็น
มันหนาวเย็นเด่นชัดลมพัดหนาว
เหมือนความหลังครั้งก่อนย้อนเรื่องราว
คิดถึงคราวก่อนนั้นวันสวยงาม

มีของขวัญหลากสีมีเพื่อนเพื่อน
มีลากเลื่อนซานต้าน่าเกรงขาม
มีเสียงเพลงแสนสนุกทุกโมงยาม
มีแต่ความหรรษาเฮฮากัน

มีเมฆหมอกถักทอล้อลมหนาว
มีดวงดาวพราวพร่างดังภาพฝัน
มีรอยยิ้มเริงรื่นทั้งคืนวัน
มีเธอฉันเกี่ยวแขนแสนสุขใจ

หนาวๆๆๆๆ

แค่ผูกพัน .. หรือฉันยังรักเธอ

...ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ทำไมในหัวใจยังคงเฝ้าถาม
ในห้วงคิดยังยึดติดทุกข้อความ
เป็นดั่งหนามที่ทิ่มแทงหัวใจ...

...หรือเป็นเพราะว่ายังมีเธอ
หรือเป็นฉันที่เฝ้าฝันละเมอใช่หรือไม่
ทำไมนะยังคงไม่ลืมคนที่จากไป
หรือจะเก็บเอาไว้ให้เป็น...ความทรงจำ...

แค่ผูกพัน .. หรือฉันยังรักเธอ

กาลครั้งหนึ่ง...ในฝัน

กาลครั้งหนึ่งในฝัน
คืนวันหวานที่หวั่นไหว
ราตรีดาวกระจ่างประดับใจ
จันทราไซร้ยังแย้มยิ้มให้ได้ยล

...กาลครึ่งหนึ่งในยามตื่น
น้ำตารื้นดั่งสายฝน
หรือเพราะฟ้าเห็นควรบันดาลดล
คืนรักล้นนั้นเพียงแค่ฝันไป...

กาลครั้งหนึ่ง...ในฝัน

ความบังเอิญ

เพราะความบังเอิญทำเราให้พบกัน
ทำให้ฉันหลงรักเธออย่างวันนี้
ความบังเอิญก็พรากเราในราตรี
ที่คนดีของเธอดันกลับมา

บังเอิญวันนั้นเธอถูกทิ้ง
บังเอิญเรื่องจริงฉันไขว่คว้า
บังเอิญมันเหมาะเจาะจนมีน้ำตา
ฉันเป็นตัวคั่นเวลา เพียงเพราะ ค ว า ม บั ง เ อิ ญ

ความบังเอิญ

กลอนเศร้า (ไม่รู้จะตั้งชื่อไรดี)

...หวานน้ำคำพร่ำพรอดหยอดคำหวาน
เหมือนน้ำตาลชื่นลิ้นสิ้นก็หาย
พอหมดเยื่อมิเหลือใยใจละลาย
น้ำตาลกลายเป็นยาขมระทมทรวง...

...พอเริ่มรักมักซ่านหว่านเสน่ห์
ร้อยเล่มเล่ห์เห่กล่อมตะล่อมห่วง
พอสิ้นรักหักล้างบนทางลวง
ก็ตัดยวงสิ้นซากรากหลุดพัง...

...พอแล้วสิ้นจนชินชามาฝากรัก
สุดช้ำนักมักจบมิสบหวัง
พอหมดสุขทุกข์ถาโถมโรมประดัง
มิเหมือนครั้งยังฝากรักสมัครใจ...
 

กลอนเศร้า (ไม่รู้จะตั้งชื่อไรดี)

ฝันกับจริง..สิ่งที่ต่าง

...วาดความฝันอันสวยหรูดูยิ่งใหญ่
วาดวิมานแสนอำไพในฟากฝัน
วาดชีวิตลิขิตถ้อยเป็นร้อยพัน
มายานั้นมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง...

ฝันกับจริง..สิ่งที่ต่าง

ฉันไม่เป็นไร

ฉันก็ไม่ได้มีเธอมาตั้งแต่แรก

วันนี้จึงไม่แปลกหากไม่มีอีกครั้ง

ฉันมันเคยชินกับชีวิตลำพัง

ไม่ได้คิดหวังให้ใครมาดูแล


ฉันจึงไม่เจ็บเท่าไหร่

แม้เธอจะทิ้งไปก็ตามแต่

จะไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอ

ถึงจะพ่ายแพ้จะไม่มีแม้สักหนดน้ำตา

ฉันไม่เป็นไร

ปลอบขวัญเจ้า....

เพราะเธอ เหนื่อยล้ามาแต่ละวัน
แม้คนข้างกัน  ใครคนนั้น กลับไม่มี
เดินทางเปล่าเปลี่ยวตามแต่ละวิถี
เหงาใจทุกที ณ  ที่ตรงนี้ไม่มีใคร

หลายครั้งเธอ หลบมุมเหงา
ร้อยเรื่องราว พาใจให้หวั่นไหว
ทุกครั้งเธออ่อนล้า  มากมายคำเสียใจ
แต่ฉันทำอะไรไม่ได้  นอกจากมองเธอห่างๆ

อย่าถามว่าฉันเป็นใคร...
ถึงรู้เรื่องราวมากมาย เหมือนดั่งคนเคียงข้าง
ฉันก็หนึ่งในตัวเธอ  ที่ไม่เคยทิ้งใจให้ห่าง
ทุกเสี้ยวนาที คอยอยู่ข้างๆ เธอเสมอ

อย่าคิดว่าชีวิตช่างโหดร้าย
ถูกเขาทำลายจิตใจ  แทบสิ้นความฝันเพ้อ
ปวดร้าวในหนทาง สู่รายทางที่พร่าเบลอ
เพราะรู้เสมอ  เธอเหน็บหนาว.... ท่ามกลางผู้คน

หลับเธอขวัญเจ้า
ลืมเรื่องราว  ที่ปวดร้าว วุ่นวายสับสน
ฉันจะกล่อมเธอในทุกราตรีที่มืดมน
ให้ความทุกข์ทรม  จางหายไป นะขวัญเอย......

ปลอบขวัญเจ้า....

หมดพื้นที่ใจ ....ของใครบางคน

ไม่รู้จะบอกว่าอย่างไร
คงอ่อนแอเกินไป  ใช่ไหม...ที่เป็นเช่นนี้
กาลเวลา ไม่สามารถลบเลือนเธอได้สักที
ความรักยังมากมี  ไม่มีแม้....จะหายไป

เหงาเหลือเกิน...
ความหมางเมิน   เฝ้าถามหาอยากชิดใกล้
ได้แต่เว้าวอนฟ้า  จะให้ทำอย่างไร
 ขอชีวิตใหม่ ไม่ต้องคิดถึงใคร ....ให้ลืมที
บนพื้นที่ของหัวใจ...
ถูกเผาไหม้  จนกร้านไป ...กับรักที่ดีๆ
มองเป็นสิ่งน่ากลัว  ..กลัว...  ที่จะมี
จนไม่เหลือพื้นที่ ... แสงแห่งใจให้ใครมอง

ปวดร้าวเกินจะสู้ทน...
ต้องดิ้นรน  ฝ่าข้ามคืนวันอันเศร้าหมอง
เมื่อหมดพื้นที่ใจ ..ตันสนิท ..ไร้สิทธิ์จะจอง
ฉัน ... ก็ได้แค่มอง  ผ่านหัวใจที่เจ็บปร่า....

หมดพื้นที่ใจ ....ของใครบางคน

กลอนบอกรักสั้นๆ

อากาศ หนาวแล้วนะ คนดี
ที่ตรงนี้ มีเพียงฉัน กับความฝัน
คิดถึงภาพ วันที่สองเรา เคยรักกัน
แม้ใจเธอ จะเปลี่ยนผัน แต่ใจฉันยังเหมือนเดิม

กลอนบอกรักสั้นๆ

ไม่เคยเลย...ที่จะไม่คิดถึง

เคยมีไหม ....?
เสี้ยวนาทีสั้นๆ ....ในวันที่ไม่มีใคร
 เหมือนกันไหม  ....ความรู้สึกของหัวใจ
ที่ยังแอบหวั่นไหว  ทุกคราที่คิดถึงนี้.....
ต่อให้ยุ่งวุ่นวาย ....
ใจก็ไม่คลาย ความห่วงหา ได้เลยสักที
ยังแอบหลบมุมฝัน... ถึงวันที่อยากมี
ให้ความคิดถึงนี้  ...ส่งไปตามรายทางที่พร่าเบลอ
ไม่เคยเลยสักวัน.....
ที่ฉัน จะไม่คิดถึงเธอ
เหงา .... เหมือนกันไหม ในค่ำคืนเดียวดายอันแสนเก้อ
อยากบอกเธอ ว่าคิดถึง .. ทุกนาทีทุกลมหายใจของฉัน
นานแล้วนะ.....
แต่ใจก็ไม่เคยลดละค่า....สถานะในความผูกพัน
เธอยังเป็นหนึ่งเดียว ...ที่ใจพร่ำเรียกร้องหาทุกคืนวัน
ฉันรู้.... ต่อให้สิ้นลากัน  ฉันก็ยังมั่น ..... ในรักเธอ

ไม่เคยเลย...ที่จะไม่คิดถึง

เ ว ล า

ความรัก อาจเป็น แค่ภาพลวงตา
ที่เข้ามา ทำให้ หัวใจบอบช้ำ
สร้างอดีตสั้นๆ ให้หัวใจ ต้องฝืนจำ
ต้องเจ็บปวด ทุกคืนค่ำ ยากเกินจะหายดี

เมื่อแรกรัก สิ่งรอบข้าง ก็สดใส
หนาวเหน็บเพียงใด ก็อุ่นใจ ได้ทุกที่
โทรศัพท์หา บอกคิดถึง ได้ทุกที่ทุกนาที
แต่อยู่ได้ไม่กี่ปี หัวใจที่มี ก็ไร้คนแคร์

เมื่อยามต้องเลิกกัน สิ่งรอบข้าง ก็จางหาย
ความฝันสลาย ต้องบอบช้ำ ใจเป็นแผล
เหน็บเหนื่อย กับการที่ ไม่มีใครมาเหลียวแล
ทุกค่ำคืน ทำได้แต่ นอนร้องไห้อยู่ฝ่ายเดียว

เ ว ล า

ฝากใจมากับจันทร์

จะกี่ค่ำ ... ของคืนวัน
ก็ได้แต่มองจันทร์ในวันที่เงียบเหงา
เหนื่อยกายใจ  อยากพักใจให้คลายบรรเทา
ให้บางเบา  ไปกับลมหนาว ...ที่พราวไหว

มองดูจันทร์ เหมือนกันซิ...
ในค่ำคืนนี้ ... ฉันแบกหอบความคิดถึงไปให้
เธอคงได้รับ ...เมื่อยามลมพลิ้วระริ้วไหว
ให้คนไกล  อบอุ่นใจในทุกยาม....ของราตรีนี้

หลับตาเถอะ ในวันที่เหนื่อยล้า....
ให้แสงจันทรา  ...โอบกอดกายคลายอุ่น...นะคนดี
กำลังใจ ฝากจันทร์ไป  ให้ท่วมท้นดวงชีวี
ขอแค่คนฟากฝันนี้  ..สุขใจ...  ก็คลายใจได้แล้วเรา

ฝากใจมากับจันทร์

ถึงคนดี ... ที่อีกฝั่งฝัน

ยิ้มรับหมอกหนาวที่พราวฟ้า

เยาะเย้ยสุริยา. .ที่ยังมาไม่ถึง

วันนี้ตื้นเช้าไปหน่อยนึง

เพราะความหนาวตราตรึง. .จนหลับไม่ลง

หนาวแล้วนะคนดีที่อีกฝั่งฝัน

กาลเวลาผลักดันมากมายหนุนส่ง

แต่ฉันจะบอกเธอ. .ว่าความคิดถึงล้นเอ่อมั่นคง

ไม่ว่าหนาวจะมากขึ้น. .หรือลดลง. .ยังคงคิดถึงแต่เธอ

ตื่นหรือยังก็ไม่รู้

แต่ว่าความคิดถึงจะดักรออยู่เสมอ

ตัวเก่านั่นแหละ. .ตัวที่ไปดักรอพบเจอ

วันนี้ก็เช่นกันนะเออ. .มันจะไปบอกเธอ. .เหมือนเดิม^ ^

ถึงคนดี ... ที่อีกฝั่งฝัน

มีเงิน...แล้วยังไง

มีเงิน...แล้วยังไง
ขอเมื่อไร...ให้จ่ายแจก
ทำเป็น...เอาเงินมาแลก
เพื่อแหกกฎ...ยุติธรรม

เห็นว่า...ขี้เหงา
ที่แท้ก็...มัวเมา...เพ้อพร่ำ
ยอดคำหวาน...ไปทั่ว...การกระทำ
พอถูกขย้ำ...ก็เดือดใจ

หาทาง...แก้ต่าง
หาแนวร่วม...ทุกทาง...เท่าที่ได้
ไม่ต้องการ...กลับมาแล้ว...พร่ำทำไม
เวบกลอน...ก็เกลื่อนไป...ให้โชว์ผลงาน

เวบเรา...มันคับแคบ
จะมัวมานั่งแอบ...ให้เมื่อยสังขาร
ก็ไร้ประโยชน์...ป่วยการ
เมื่อน้ำใจ...เจือจาน...มันขาดสิ้นลง

มีเงิน...แล้วยังไง

มีความเศร้า..เอามาแลก..

อันความเศร้า ของเรานี้ มีคนรู้
เหมือนมีผู้ เจือจาง ให้ห่างหาย
ด้วยทั้งเขา และเรา ได้ระบาย
คงจะคลาย ได้บ้าง ในทางดี

จากโดยที่ กันและกัน ได้ปันไป
เหมือนมีใคร เห็นใจ ได้วิถี
ร่วมรับรู้ แก้ไข ในบางที
บำบัดนี้ มีคุณค่า น่าทดลอง

ต่างกับสิ่ง ที่เป็นสุข ในทุกครั้ง
เมื่อรับฟัง ร่วมยินดี ทวีสอง
เพียงที่ใจ ไม่อิจฉา ควรค่าครอง
หากไตร่ตรอง ตามนี้ จะมีคุณ

มีความเศร้า..เอามาแลก..

พอเถอะ...คำโกหก

อย่าเลย...เจ็บเกินพอ
ฉันขอ...อย่ามาเจอ
ถึงรัก...ก็นะเออ
อย่าเลย...โปรดอย่ามา

เจ็บแล้ว...เกินรับอีก
โปรดหลีก...ฉันเถิดหนา
ขอที...ช่วยร้างลา
ถือว่า...ให้เกียรติกัน

พอเถอะ...คำโกหก

ใบไม้ไหวหรือใจแกว่ง

เปรียบหัวใจคล้ายคลึงหนึ่งยอดหญ้า
ลมพัดวนบนฟ้าหญ้ายังไหว
คำติฉินนินทากว้างกว่าไกล
พัดเอาใจไกวบ้างก็ช่างเถิด

ต้นไม้ใหญ่ต้องสะท้านเพราะต้านลม
ดั่งคนล้มเพราะคิดว่าเขาประเสริฐ
ไผ่ลำอ่อนลู่ลมไปไม่หยิ่งเชิด
คนต้องถ่อมน้อมเถิดย่อมเกิดผล

ใบไม้ไหวหรือใจแกว่ง

ขอเก็บเธอไว้ .... ในความฝัน

เธออาจไม่เคยรู้..
เวลาดี-ดี ที่มีเธออยู่..ฉันสุขใจแค่ไหน
ถึงไม่ได้อยู่ในสายตา..ไกลเกินกว่าจะใกล้ใจ
แต่ความรู้สึกลึก - ลึกได้ห่วงใย..หัวใจฉันก็ยินดี

แอบมองอยู่ไกล..ไกล
ไม่กล้าคาดหวังอะไรมากไปกว่านี้
แค่เพียงได้ใกล้..จะอยู่ในฐานะอะไรก็ตามที
ก็เป็นสุขสุดหัวใจที่ฉันมี..ก็เพียงพอ
 

ขอเก็บเธอไว้ .... ในความฝัน

จับมือฉันไว้นะคนดี

. . สายลม พรมพลิ้ว พัดปลิวคล้อย . .
ฉันลอยหลับ ไปกับฝัน อันสดใส
สายลมโชย โปรยบอกฉัน จูงกันไป
ฉันลอยไป ในโลก แห่งนิรันดร์

. . ชีพในฝัน นั้นแสน จะอบอุ่น . .
ได้นอนหนุน อุ่นไอรัก ในตักฝัน
มีเพียงเรา เข้าใจใน กันและกัน
ทั้งคืนวัน พร่ำเพ้อ ละเมอใจ

. . อยากขอบคุณ ในเรื่องราว ที่ดีดี . .
ฟังดนตรี ฝันจากใจ ให้สั่นไหว
ฉันเบิกบาน สะท้าน ทุกทีไป
ช่างซึ้งใจ ในคุณค่า น่าศรัทธา

. . เพราะไมตรี ที่ไพเราะ เพราะอย่างนี้ . .
สิ่งดีดี ที่หลายคน เฝ้าทนหา
ไม่ว่าเธอ จะเป็นคน ธรรมดา
หรือนางฟ้า ผู้อาทร พรบำเรอ

. . ให้มาเจอ ในฝัน บันดาลสุข . .
ในทุกทุก วินาที ดีเสมอ
แต่ฉันไม่ เหลืออะไร ตอบแทนเธอ
คงได้แต่ พร่ำเพ้อ.. แสนเสียดาย

. . และขอบคุณ อุ่นไอ ที่ให้กัน . .
ที่แห่งนั้น ฉันซึ้งใจ ไม่จางหาย
ด้วยใจจริง อยากอิงแนบ เอนแอบกาย
ไม่อยากให้ ฝันสลาย ละลายไป

. . หวังให้เธอ มีฝันดี ดีแบบนี้ . .
เช่นฉันมี และไม่เคย เลยจากไหน
อยากให้เธอ ได้รับบ้าง อย่างสุขใจ
เหมือนฉันได้ ฝันดี นี้จากเธอ

จับมือฉันไว้นะคนดี

 

คนฝันเฟื่อง

อยากติดปีก ให้หัวใจ
บินถลาไกล  สุดเขตหล้า
ชีวิตอิสระ  ไม่ต้องตกเขตกังหา
ไม่มีอาญา ที่ใครใคร่จะกำหนด

 บรรทัดฐาน  กำหนดมาเพื่อ
ให้สังคมคลุมเครือ มากชั้นหลั่นลด
ฉีกขาดให้ ทัดเทียมกันอย่างหมดจด
รวย ? จน  ละลด จักไม่มี  และไม่มี

สิทธิ จักเท่าเทียมกัน
ไม่แบ่งเขตชนชั้น ยาจกหรือมั่งมี
เรียนจบมีงานทำ ไม่ต้องมีเส้น ? สี
เอาแค่ใบดีกรี  เบิกทางสู่ความฝัน

ไม่มีเงินตรา วัดค่ากัน ด้วยเกียรติศรี
เอาแค่ความรู้สึกที่ดี  ให้กัน และให้กัน
เพราะทนเห็นไม่ได้  ในความสับสนพันลวัน
เลยเพ้อฝัน ฝันเฟื่อง ตามประสา  ฮ่า...ฮ่า

คนฝันเฟื่อง

กลอนถวายพระพรแด่ในหลวงเนื่องในวันพ่อแห่งชาติ

ประณตน้อมอาเศียรวาท
แทบเบื้องบาท พระทรงชัย
สถิต ณ หทัย
แห่งทวยราช ไทยประชา

พระเป็นดั่งมิ่งขวัญ
ที่เสกสรร นครา
พระเกียรติเกริกก้องฟ้า
องค์มหา จักรีวงศ์

5ธันวามหาราช
ขอพระบาท ยั่งยืนยง
สถิตคู่สยามคง
ขอพระองค์ ทรงพระเจริญ

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ
ข้าพระพุทธเจ้า
ชีวิตดั่งน้ำค้างหาว กรรมสิ้น เวรหมด ใจหลุดพ้น

กลอนถวายพระพรแด่ในหลวงเนื่องในวันพ่อแห่งชาติ

วันที่ความรัก ..... หายไป

เมื่อใครบางคนได้เดินจากไป
แต่ก็ไม่ใช่ว่าอานาคตจะหมดไปด้วยไม่
แม้เขาไม่เหลือซึ่งความรักที่เขาเคยให้
ก็ยังเหลือไว้ ซึ่งความหวังที่เราควรมี........

เพียงต้องผ่านวันนี้ไปให้ได้
เพื่อพบอานาคตอันสดใส ของวันพรุ่งนี้
เราจะรั้งให้คนไร้ใจอยู่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี
ต่อให้....ก้มลงกราบ....  รักนี้ ก็ไม่คืนกลับมา.......

อย่าซ้ำเติมตัวเองด้วยการร้องให้
เพราะน้ำตา ไม่ใช่ การต่อรอง...... ให้เขาหวนหา
ควรยิ้มเข้าไว้ หยุดเสียใจให้เขาเวทนา
เรามีค่า เกินกว่าที่คร่ำครวญ .....แค่หนึ่งคนที่จากไป

วันที่ความรัก ..... หายไป

คำพ่อสอน

โอ้ลูกเอ๋ย เมื่อเคยผิด  ชีวิตพลาด
ตกประมาท  คาดไม่ถึง  จึงเพลี่ยงพล้ำ
พ่ออภัย  ไม่ถือโกรธ  โทษสักคำ
อย่าหลงทำ  ผิดซ้ำสอง  ครรลองเดิม

ตื่นจากหลับ  กลับใจตน  เป็นคนใหม่
อย่าหวั่นไหว  ใครยุยง  ริส่งเสริม
อย่าแพ้พ่าย  ว่ายเวียนวน  สู่หนเดิม
หยุดซ้ำเติม  บ่วงชีวิต  หลงติดยา

พ่อเตือนไว้  ด้วยใจหวัง  ก่อนพลั้งพลาด
ทุกชีวิต ลิขิตวาด  ปรารถนา
คำพ่อกล่าว  เจ้าอย่าเลือน  เตือนอุรา
สิ่งล้ำค่า  กว่าลูกนี้  มิมีเลย

คำพ่อสอน

บ่วงใจ

ว่ายเวียนวน .... เหมือนคนต้องขัง
ไร้จีรังซึ่งความรัก....  จักห้ามใจ
เฝ้าเวียนถาม .... เกิดเพราะเหตุใด
หรือต้องตาย .. ใช่ใหม... ถึงต้องลืมนั่น..


ยามเจ็บพร่า .... ฆ่ากันเลยดีกว่าไหม
ลึกลวงใน  ....ใจร้าวรานเหมือนสิ้นกัน
หรือต้องสาป .... แห่งรอยกรรมที่ก่อทำ
กี่ครั้งเล่าใจช้ำ .... ไร้แรงจะต้านไหว...


เหมือนตกสู่  ....ห้วงลึกแห่งขุนเขา
ใจแผ่วเบา ....  เกินปีนป่ายจากบ่วงใจ
ใจซอมซ่อ .... ซมซานระรานไหม้
เหมือนขุมไฟ   ....สุมทรวงใจ....ให้แผดเผา....

บ่วงใจ...

สายฝน..ปน..น้ำตา

สายฝนปนน้ำตา
ดั่งฟากฟ้าปล่อยให้รินไหล
คล้ายๆกับน้ำตาร่วงจากหัวใจ
ของฉันคนอ่อนแอนี่ไง..คนดี

ขอบคุณสายฝนจากฟากฟ้า
ที่ช่วยกลบรอยน้ำตาคนอ่อนไหว
ปิดไม่ได้น้ำตาของคนเดียวดาย
ให้ฝนช่วยชะล้างออกไป..จากใจที

สายฝน..ปน..น้ำตา

เขาหรือเรา

กี่ความช้ำ ที่ฝัง มาบรรจบ
อยากจะลบ ความผิดหวัง ที่ถามหา
เมื่อมีเธอ คนดี เดินเข้ามา
หยดน้ำตา ได้จางหาย มลายไป

เธอบอกรัก คิดถึง คำนึงหา
ฉันพลาดท่า รักเธอไป เมื่อตอนไหน
ความรู้สึก ดีดี คนของใจ
แม้ห่างไกล เลือนลาง ยังรำพึง

เมื่อได้รัก สุดใจ ยากจะถอน
จะกินนอน ยังรัก ยังคิดถึง
ฉันดีใจ ที่เธอรัก ยังคำนึง
หยอดคำซึ้ง ให้ฉัน แทบเชื่อใจ

กาลเวลา ผ่านไป ไม่นานนัก
สุดที่รัก ของใจ เริ่มไม่ไหว
เธอบอกว่า ยังไม่ลืม เขาคนไกล
แล้วไฉน ที่ผ่านมา บอกรักกัน

ฉันแทบอึ้ง คำพูดเธอ ที่ได้หลอก
เจ็บช้ำชอก ที่ผ่านมา ก็แค่ฝัน
หลอกคำรัก คำลวง ไปวันวัน
ที่แท้เธอ แค่หลอกกัน ให้ตายใจ

เธอไม่ลืม คนเก่า ที่ยังฝัง
ไม่อาจรั้ง รักเรา มันไม่ไหว
เมื่อคนดี ของฉัน มันหมดใจ
เพราะทุกห้อง ข้างใน ให้แต่เธอ

อันที่จริง ฉันก็แค่ เป็นทางผ่าน
แค่สะพาน เชื่อมต่อรัก เมื่อเธอเผลอ
ฉันมันโง่ ไม่รู้เรื่อง คนของเธอ
ที่ผ่านมา ก็แค่เพ้อ โดนมอมเมา

เขาคนเก่า ฉันคนใหม่ กล้าบอกรัก
ฉันต้องพัก ปล่อยเธอ ไปกะเขา
มาทีหลัง ต้องปล่อย เขาจากเรา
ก็เป็นเแค่ ลมบางเบา ใครจะแล ..

 

เขาหรือเรา

เมื่อเธอหมดรัก...ก็คงจากไกล

ก็เท่านี้...ที่ทน
อย่าพร่ำบ่น...ให้เหม็นเบื่อ
หมดแล้ว...รักจุนเจือ
สุดเถือ...แค่นสายใย

จบลง...ตรงทางแยก
ด้วยแบก...เกินรับไหว
ถ้าขืน...ฝืนต่อไป
เพลิงไฟ...คงเผาทรวง

เมื่อเธอหมดรัก...ก็คงจากไกล